هنگامی که ما به یک جسم کوچک خیره می‌شویم، می‌توانیم جزئیات آن نقطه را به طور دقیق ببینیم چون تصویر آن جسم روی مرکز لکه زرد یا ماکولای چشم ما می‌افتد، ولی اگر توجه داشته باشیم در همان لحظه، می‌توانیم در حالی که به جسم خیره شده‌ایم و چشمانمان را ثابت نگه داشته‌ایم، وسعتی از فضا را در سمت راست، چپ، بالا و پایین آن جسم البته نه با دقت زیاد ببینیم. این وسعت دید را میدان بینایی می‌گویند.

میدان بینایی موجب می‌شود در حالی که ما به یک جسم خیره شده‌ایم، بتوانیم از دور و بر خود نیز مطلع باشیم‌. این توانایی نه‌تنها موجب می‌شود، کارایی بیشتری در سیستم بینایی ما وجود داشته باشد، بلکه موجب می‌شود ما تسلط بیشتری به اطرافمان داشته باشیم.

چنانچه پزشک شما این تست را برایتان توصیه کرده به این معنی است که به عصب چشم شما مشکوک می باشد؛ این شک می تواند به جهت مشکلات چشمی یا نورولوژیک باشد که مهمترین و شایع ترین آنها افزایش فشار داخل چشم «بیماری آب سیاه یا گلوکوم» و ضایعات فضاگیر مسیر عصب بینایی یا افزایش فشار مایع مغزی نخاعی و التهاب سر عصب چشم است

 آزمون ماشینی توسط دستگاهی بنام پریمتر یا نیمکره‌ای که در آن نقطه‌های نور بر روی یک صفحه سفید برق می‌زنند٬ اندازه گیری می‌شود. این آزمون دو روش دارد. وقتی نقاط نورانی درون نیمکره مشاهده حرکت می‌کنند تا ناظر آنها را ببیند پریمتری کینتیک یا جنبشی (Kinetic perimetry) نام دارد و اگر جایگاه هر نقطه نورانی ثابت باشد و از مشاهده گر خواسته شود چنانچه آن نقاط را می بیند یک دکمه مخصوص را فشار دهد، پریمتری ایستا (Static perimetry) نام می‌گیرد. متداولترین روش پریمتری تحلیل‌گر میدان دید خودکار هامفری است که الگوهای آزمون مرکزی ۲۴ درجه یا ۳۰ درجه در میدان بینایی، معمولاً بیشتر استفاده می شود.